staś

Nad zrębem planety

Pośród gwiezdnej nocy

Szereg alefów w nieskończoność pełznie

I nieskończoność unieskończoniona

Zamiera w sobie, przez siebie zdradzona

Kłęby Tytanów i rogate widma

Sypią gwiazd roje

W wydarte otchłanie

Myśl w własne wątpia zapuściła szpony

I gryzie siebie w swej właśnej otchłani

Lecz myśl ta czyja? Samo się nie myśli,

Tak grzmi samo i samo błyska.

Punkt sięrozprężył w n-wymiarów przestrzeń

I przestrzeń klapła

Jak przekłuty balon.

Dech wyszedł cały.Tak nicość dyszy

Sama własną pustką

I każde coś gnębi w czasie, który stanął.

Hop! Szklankę piwa!