|
ta samotność wokół mnie
zachodząca pod skórę,
gryząca, kąsająca..
odejdź - nie chcę cię!
trwa to zbyt długo,
czas nieustannie i powoli
kroczy nie zmieniając położenia
przepełniając mnie trwogą!
pustka dookoła,
pustynia nieskończona,
puste myśli, zepsute, czarne..
ogarnąć ich nie zdołam!
i ta samotność nieunikniona,
choć uciekam,
jak zbieg z więzienia,
nie mogę.. jest niezwyciężona!
dopada mnie w każdym miejscu,
atakuje od tyłu,
nie zostawia nadziei,
choćby podczas snu!
wszelkie starania
nic tu nie dają,
jej przebiegli szpiedzy,
na krok mnie nie zostawiają!
daremna walka
i wszelki trud,
dookoła mnie
czuć jedynie chłód.
smutek i zniszczenie
odbijające się echem
wśród moich myśli,
będących jedynie grzechem!
nie zniosę jej więcej,
dłużej już nie mogę,
patrzę w lustro,
me odbicie zapada się pod podłogę.
przede mną nie widzę osoby,
którą można by nazwać człowiekiem,
przede mną jedynie cień..
kpiący ze mnie szyderczym śmiechem!
znikąd pocieszenia,
lub chociaż słów otuchy,
świat na me wołania
odwrócił się, stał się głuchy! |
Dodaj komentarz